Tο Oriental ή ο χορός της κοιλιάς όπως συνηθίζουμε να τον ακούμε, είναι ο κατ' εξοχήν χορός της Ανατολής και λέγεται ότι ξεκίνησε ως ένα τελετουργικό τοκετού στα αρχαία χρόνια. Οι γυναίκες εφηύραν κινήσεις, ώστε να κάνουν τον τοκετό πιό ανώδυνο, εκγυμνάζοντας τους μύες και την περιοχή της λεκάνης. Στην Αίγυπτο ακόμη και σήμερα διατηρείται το έθιμο να έχουν στο γάμο τουλάχιστον μία χορεύτρια και θεωρείται μεγάλη καλοτυχία αν ο γαμπρός και η νύφη ακουμπήσουν την κοιλία της χορεύτριας. Στον αρχαίο κόσμο της ανατολικής Μεσογείου και της Βόρειας Αφρικής οι γυναίκες έκαναν έναν κύκλο γύρω από μία γυναίκα που γεννούσε και χόρευαν για να της συμπαρασταθούν, κάνοντας κινήσεις που βοηθούσαν τον τοκετό αλλά και για να ξορκίσουν τα κακά πνεύματα ( Μοίρες) φέρνοντας καλή τύχη στο νεογέννητο. Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία οι χανούμισσες χόρευαν μακριά απ' τα βλέμματα των ανδρών, ως διέξοδο στη μίζερη ζωή τους.
Σήμερα, είναι διαδεδομένος στον αραβικό χώρο, καθώς και σε Τουρκία, Ελλάδα, Βαλκάνια, Περσία και Ινδία.
Φαινομενικά είναι αρκετά ελεύθερος, όμως διέπεται από αυστηρούς κανόνες και, εκτελεστικά, είναι ιδιαίτερα δύσκολος. Η τεχνική που χρησιμοποιείται κυρίως για αυτόν τον χορό, είναι κυκλικές συνεχόμενες κινήσεις όλων των μελών του σώματος ταυτόχρονα, αλλά και αντίθετα, πετυχαίνοντας έτσι να γυμνάζει το δεξί όσο και το αριστερό ημισφαίριο. Είναι πολύ ωφέλιμος επίσης στην προετοιμασία του σώματος πριν τον τοκετό και στην καλή επαναφορά του σώματος μετά τον τοκετό. Γυμνάζει συνολικά το σώμα, χαρίζοντας ελαστικότητα ενώ τονίζει τη θηλυκότητα του, σμιλεύοντας της γραμμές. Ενεργοποιεί τη διαφραγματική αναπνοή και γενικά είναι μία τέχνη, πολύ κοντά στην γυναίκα που προσφέρει ενέργεια ζωτικότητα και χαρά.